Gemakkelijk afscheid nemen bestaat niet!

Hallo allemaal,

Dit wordt mijn laatste blog vóór de grote reis, want ik ga over 9 dagen met Laura naar Namibië, Zimbabwe en Botswana en als laatste stop Johannesburg, zoals ik al vertelde. En mijn buik begint nu steeds meer te kriebelen als ik eraan denk!

Maar de laatste weken op stage waren, zoals ik al een beetje had verteld in mijn vorige blog, nog hard werken voor mijn cliënten. Ik heb nog het uiterste eruit gehaald! Al lukte dat niet altijd, omdat Child Welfare maar één auto gebruikt van de drie, omdat ze in financiële crisis zitten. Dus af en toe waren er momenten dat ik niet naar mijn cliënten kon gaan, maargoed dan probeerde ik het de volgende dag gewoon weer. Nog even over de cliënt die is verkracht waar ik het in mijn vorige blog over had. Met haar was het afscheid nemen erg moeilijk. Ik had 's ochtends wat kleding van mezelf ingepakt om te geven aan haar voor het harde werken. De laatste sessie hadden we het over hoe ze de gesprekken met mij vond en over haar toekomst. Tenslotte gaf ik haar mijn kleding en ze was er heel erg blij mee! Ik heb haar thuis afgezet, omdat ze niet alleen over straat mag en daar kreeg ik nog een briefje die ze al eerder voor me geschreven had als bedankje. Daarin stond onder andere dat ze me wilde bedanken voor de hulp en dat ze er veel aan heeft gehad! Ik heb dit bij terugkomst gelezen en ik moest mijn traantjes inhouden… Maar ik weet dat ze in goede handen is, want ik heb haar doorverwezen naar een psycholoog waar ze wekelijkse sessies mee gaat krijgen. Die week erna volgende nog meer afscheidsmomenten. Zoals het afscheid met al 4 studenten op maandag 2 december. Dit viel me ook best zwaar! Ze zijn met nog 2 andere studenten al gaan reizen en 4 van hen zie ik niet meer in Zuid- Afrika, omdat zij vóór kerst al terug vliegen of nog een vakantie eraan plakken. Het contact was zo intensief en het was zo normaal geworden om elkaar elke dag te zien en met elkaar dingen te ondernemen, dat ik dat erg ga missen! Maargoed, eigenlijk moet ik niet zo zeuren want ik kan ze in Nederland gewoon weer zien zo vaak ik wil. Maar toch is het dan anders. En op woensdag 4 december hebben we alle personeelsleden van Child Welfare uitgenodigd om gezamenlijk te eten als afscheid. Iedereen had een gerecht gemaakt, wij Nederlands en Duits (één van mijn huisgenoten is Duits en die werkt ook bij Child Welfare, maar zij blijft 10 maanden) en de personeelsleden maakten Afrikaanse gerechten. Het was een gezellige avond en de volgende dag hebben we iedereen een dikke knuffel gegeven en ze bedankt. We gaan na de vakantie nog één keer terug om gedag te zeggen. En tenslotte gaan we morgen nog met onze supervisor lunchen als afscheid.

Op zaterdag 23 november heb ik trouwens nog met een paar andere studenten gesurft. Helaas had de man die ons les zou geven de vorige dag zijn kniebanden verrekt, dus hij heeft ons alleen op het strand kort wat uitgelegd. Het was moeilijker dan ik had verwacht, maar ik moest van mezelf minstens één keer op die plank komen te staan. Dit is uiteindelijk 2 keer gelukt, maar of het lang was? Nee, dat niet, haha! Zondag ben ik met Laura alleen naar Kaapstad gegaan en zijn we gaan kajakken. We wilden dolfijnen zien deze dag en we hebben bij binnenkomst gevraagd of dat mogelijk was. Het was mogelijk, maar de kans is groter in de vroege ochtend. We zijn er beide vanuit gegaan dat we niks zouden zien, maar met mijn grote verbazing zag ik er één en begon als een gek te schreeuwen en ook kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik kon het niet geloven! We hebben zelfs later nog naast een stuk of 5 dolfijnen gekajakt voor meer dan 10 minuten totaal! En dit was niet meer dan 3 meter van ons vandaan! Wauw!! Het was een super mooie ervaring en ik ga het nooit meer vergeten!
Op zaterdag 30 november zijn we met een paar studenten naar een festival gegaan. Het was heerlijke muziek en we zijn er dan ook ongeveer een halve dag tot in de nacht gebleven. Het plan was om in die nacht in de auto te slapen. We waren met z'n 6en en we hadden 2 auto's, dus dat betekent 3 man per auto. Eén lag op de achterbank en de andere 2 zaten voorin met de stoel naar achter. Ik zat/lag totaal niet lekker, dus na een tijdje heb ik besloten om in de achterbak te gaan liggen met mijn dekentje en kussen. De andere 2 in mijn auto hadden dat niet gemerkt, dus die vroegen zich de volgende ochtend af waar ik was en waarbij ik zei: 'Ik ben hier!' Ze moesten enorm lachen en deden meteen de achterbakklep open om te kijken hoe het eruit zag. Ik moet zeggen: ik heb heerlijk geslapen!
Afgelopen weekend zijn Laura en ik naar Kaapstad gegaan om de ceremonie voor Nelson Mandela bij te wonen. Op donderdagavond 5 December is hij namelijk overleden in zijn eigen huis. Er waren enorm veel mensen en bij deze ceremonie zijn verschillende mensen aan het woord geweest om te vertellen hoe bijzonder Nelson Mandela is. Ook werd er afgewisseld met optredens met bijvoorbeeld typische Afrikaanse muziek. Het was eerlijk gezegd erg bijzonder om dit mee te mogen maken! Daarna zijn we naar een voetbalwedstrijd van Ajax Cape Town geweest. Er werd hier één minuut stilte gehouden en er waren verschillende mensen die een spandoekje hadden gemaakt met tekst erop over hem. Het was grappig om te zien dat het eigenlijk precies Ajax in Nederland is, maar alleen Cape Town op de vlaggen, shirtjes etc. toegevoegd. Ze speelden beter voetbal dan ik had verwacht en ze hebben gewonnen met 3-1.
Verder zijn er niet veel spannende dingen gebeurd. We hebben nog wel veel feestjes gehad met een braai, maar dit is bijna elk weekend, dus voor mij bijna normaal geworden, haha.

Vanaf donderdag 5 December om 16.00 is Laura's en mijn vakantie ingegaan. Dus nu lekker nog een weekje voorbereiden en relaxen voordat we op vakantie gaan. Na de reis zijn we hier nog een weekje om onder andere mijn verjaardag te vieren en dan is het alweer tijd om naar het koude Nederland te gaan. Ik heb het al vaker gezegd, maar het is veelste snel gegaan! Maar dat betekent dat ik het ontzettend naar mijn zin heb gehad en dat heb ik zeker! Ik ga dit bijzondere land met alle bijzondere mensen en activiteiten nooit meer vergeten… Ik weet trouwens nog niet of ik een blog naar de grote reis ga schrijven. Ik denk pas als ik thuis kom, want dan kan ik het real life vertellen hoe het was, hihi.

Maargoed, vanaf 17 januari ben ik weer in Nederland en dus kan ik nu wel zeggen: ''tot gauw!''

Liefs Linda